معماری هنر است. از آغازین روزهای حیات؛ در سایه نیاز بشر به سرپناه؛ گرچه در تطور زمانه در پس برآورده شدن پر شتاب نیازهای مادی، بعد معنوی و اصلی آن در حافظه تاریخی بشر به فراموشخانه سپرده شد. هنری که در جسم و کالبد ابنیه محصور ماند و نحوه تاثیر و تاثر آن در تماس با روح بشر هرروز بیشتر و بیشتر محو گردید.
معماری فن است، معماری غوطه ور شدن و به چالش کشیدن موج هایی از اجبارها در تقابل با آزادی و اختیاری است که روح انسان ازآن نفس می کشد. معماری علاقه و اشتیاق است، در نهایتِ معنا. نوعی از ارتباط با جهان، شیوه ای از ماندگاری و سیاقی از خودنمایی در ذهن تاریخ.
بوده اند افرادی که مفهوم هنر، عشق و آزادگی را در پرتو مهارت معماری درک و با جوهر اصلی آن زیسته اند. بودند و هستند، چرا که خالقی که مخلوقش روحی جاودانه دارد، همیشه هست و هرگز از میان نخواهد رفت.
و مهندس محسن میرحیدر از نسل همان ماندگاران در تاریخ بود. خالقی که در بارقه های ساطع از هنر معماری، عشق آفرید؛ تعالی را ترجمه کرد و مسیر کمال را هموار نمود. میرحیدر در تمام سالهایی از اوقاتش که ساعت هایش را با حرفه معماری به شراکت می گذاشت، به باور ایجاد تغییر در فردای نسل های آینده و نگاه به آبادانی کشورش، عاشقانه خط کشید و هرآنچه را از مادیات و معنویات بهره مند بود سخاوتمندانه پیشکش کرد. ”نه چون نامش جاودان گردد“ که به این هدف که نام کشورش در فرهنگ و هنر و علم جاودان شود و چه خوش اقبال بود خاک پیرراز که با مهر این باغبان چیره دست به باغی از یادواره گذشته و امید آینده بدل شد.
دومین یادمان معمار فقید ”میرحیدر“ را در سالروز درگذشتش، با حضور بزرگواران و پیشکسوتان مهندسان مشاور پیرراز و جمعی از خانواده محترم ایشان گرد هم آمدیم تا ساعتی با مرور دستآوردها و خاطرات دلنشین سپری شود.
رسم و خطش جاودان باد.